恰同学少年

很久没完整的看电视剧了，觉得太拖沓，不如电影节奏快。

可就这样一部电视剧，让我天天熬夜看了十多天（只有一个台放在很晚播）。

反而越看越来劲，关上电视睡觉时脑子里浮现的全是里面的情节。

对于毛泽东，我们知道的他年少的故事太少了，往往只是闹市读书之类的，往往还神话了。

而这样一部电视剧，立刻拉近了我们与伟人的距离。

最大的感受，是遇到一个可以当知己的老师是多么重要。

杨老师、孔校长帮毛泽东转移逆书让我从心里感叹毛泽东的好运与老师们的关爱。

而杨老师对毛泽东的各种关照、教育、爱护更是令人动容。

可以说，如果没有杨老师，毛泽东的成就可能会少很多。

常常为剧中那一群热血少年而感慨，他们小小年级，就把救国作为己任。

毛泽东的气魄让我感叹，训练学生军，办夜学，赶走桂军，保护长沙百姓。

非凡胆识与才能在青年时边一展无余，正如杨老师所说，不谈救国则已，谈救国则定是毛、蔡二人。

个人很喜欢向警予和蔡和森，向警予的大大咧咧与蔡和森的“憨气”在一起，很互补，看到他们我就不由自主地祝福他们。

可惜这样一对热血青年英年早逝，真让我扼腕叹息。

而且向警予还是逝世在武汉。

武汉好像有座警予中学，算是我们武汉人对她最好的怀念吧。

为什么现在身边这样有志气的青年就这样难求呢？

我们满口背着《少年中国说》，可实际行动呢？

愿有志青年都看看这部优秀的电视剧。

要知道，今日之责任，仍全在我少年！

一、人物性格自卑、虚荣（好面子、爱攀比）、卑鄙、渴望名利、不明是非、渴望被认同、色厉内荏、内心深处存有一丝良知二、人物事件.（一）恶1.偷萧子升入学考试文章，开学后又向校长暗示告密毛泽东帮萧子升代写.2.开学的时候，为了面子，说自己的父亲是自己雇来的挑夫.3.食堂羞辱蔡和森4.在向警予和陶斯咏面前撒谎，污蔑毛泽东和蔡和森5.讲习科考试作弊6.不分黑白，写亲日文章7.向纪墨鸿告密，由被迫转为主动搜捕孔昭绶，导致其父被枪杀，孔昭绶逃亡海外8.不顾往日情谊，用枪逼供王子鹏.（二）善1.其父工作剩下一碗臭豆腐，留给刘俊卿，刘俊卿饥饿，但仍推诿，让父亲吃.2.想给父亲帮忙，但其父说“你这是读书的手，哪儿干得了这个”，只好作罢.3.王子鹏不肯吃饭，秀秀为难，刘俊卿解围.4.秀秀替王子鹏挡枪，刘俊卿只好作罢.5.排长让刘俊卿和马疤子进城探虚实，刘俊卿不忍家乡遭遇战火，劝马疤子三思.6.马疤子想逃走，刘俊卿为秀秀挡刀，阻止马疤子报信，最后身死.三、造成其人悲剧的四大因素（一）父亲的无知和溺爱1.家里很穷，却让刘俊卿好吃好喝，像少爷般生活，养成了刘俊卿对生存环境的挑剔.2.除了读书写字，什么也不让刘俊卿做，什么也不让他去体验，其结果就是性格上的轻浮和好逸恶劳.3.一次又一次地明示或暗示刘俊卿，你是读书人，你的手是读书人的手，不能干粗活……他给刘俊卿编织了一个梦，让刘俊卿从一开始就对自己的生活抱有不切实际的梦，所以他不能脚踏实地，一直试图靠投机取巧来达到目标.要知道，生存环境的优越与否不会决定孩子的性格，真正决定孩子性格的是父母带给孩子的爱是否健全.十岁伊始，孩子对爱的态度会从接纳（被爱）向给予（爱他人、创造爱）转变.刘父没有给刘俊卿自己创造爱的机会.所以最终，刘俊卿只能是一个只懂得索取，只会维护自己的利益和面子，不懂得给予，良知淡薄，自私自利的卑劣小人.（二）现实环境的打压刘父为刘俊卿营造了一个梦，但现实里却常有马疤子这样的人羞辱刘俊卿.理想与现实的巨大落差，导致了刘俊卿内心的极度自卑.因为自卑，所以他拼命地想要证明自己.为了证明自己的优秀，他偷萧子升的文章，以为这样自己就是第一.为了让自己成为学校里最优秀的学生，他向方维夏暗示萧子升舞弊.被蔡和森的作文压了一头，于是在食堂羞辱蔡和森.一切的一切，都只是因为他自卑，他渴望被认同.除此以外，他的运气也非常差:考一师范结果碰到了蔡和森、毛泽东、萧子升，入学考试被压的死死地、日常作文分数被压的死死地、讲习科考试还是被压的死死地，最后作弊还被逮到.喜欢的姑娘她爹嫌弃她，好不容易自己当了侦缉队长，她爹同意了两人的事情，靠山又倒了，进了监狱.被保释出来，结果喜欢的姑娘要嫁给别人，半道上还自杀了.（三）自食其果现实一直打压着刘俊卿的自信，不给他喘息的机会，但那些又确确实实是他自己的选择，与人无尤.（四）第一师范的老师们无论是校长还是老师，潜意识里他们就喜欢那些勤俭、节约、品德高尚、志存高远、想要报效国家的学生.他们……并没有给刘俊卿重新开始的机会……杨昌济第一堂课时觉察到了刘俊卿的异样，但并没有引导其向好的方向发展.刘俊卿羞辱蔡和森时，孔昭绶直接公开批评了刘俊卿，以一种最酷烈的方式让刘俊卿记住这件事，但本质上并没有起到令其改正的作用，反而会灼伤其自尊.如果他不是公开，而是私下里和刘俊卿告诉刘俊卿其行为的不得当，刘俊卿的结局也许是两说.说到底，这其实是时代的局限，注定了这批人有着磅礴的学识，但认知上却有些狭隘，无法超越自身的好恶.四、刘俊卿和毛泽东之异同这部剧最有意思的地方是，刘俊卿这个角色似乎是针对毛泽东专门刻画出来的.这两个人其实是同一类人，即“自我主观意识强烈，不太顾忌他人感受”.比如，毛泽东和陶斯咏关于“雨”诗的对话里，他充满了豪气，但也有些武断.再比如，借萧子升的书，千叮咛万嘱咐，还是给上面写了很多自己的笔记心得.不过话虽如此，这两人的本质却截然不同.毛泽东自我，但其内心是一个充满自信的人，他并不需要向外界什么满足，所以只要能意识到自己的问题所在，他就能改正；刘俊卿则不然，他很自我，但其内心却自卑软弱，他无力承受挫折，只能一条道走到黑.之所以会造成这种差异，是因为二者的原生家庭和生存环境不同.毛泽东是被他爹放养了，让他自己去经历，士农工商体验了个遍，但却不娇惯他.所以毛泽东吃得起苦，经得起打磨，也能苦中作乐.刘俊卿则相反，不让他经历任何事情，只是娇惯他，给他一个不切实际的梦.有少爷的自尊，却没有少爷的命，所以刘俊卿感受到的只能是满满的恶意.

“美哉，我少年中国，与天不老；壮哉，我中国少年，与国无疆！

”看过《恰同学少年》的观众们，一顶不会忘记梁启超先生的这篇《少年中国说》。

又正如这字字珠玑，至理名言，我少年，担负着历史的重任。

这个道理，古往今来都没有改变过。

在这个关于少年与国家命运的电视剧里，毛泽东无疑给人留下了深刻的印象。

记得他进入一师就读之前，倒立着读书是他每天的必修课；进入一师后，锻炼身体也成为他生活的一部分。

热爱读书而又珍惜身体健康，这是少年毛泽东给我的第一印象。

仍记得，在一师与长郡中学的足球友谊赛中，毛泽东未失一球，从此在长沙城内名声大震。

看到那绿茵场上活蹦乱跳的“石三伢子”，我不禁想起了深更半夜在第一师范校立图书馆内挑灯夜读的本科第八班学生毛泽东。

如此之文史奇才，对读书抱有极大的热情，却没有对体育运动置之不理，反而更加重视，更有甚者，“越是刮风下雨，他越要出来锻炼。

”反观今日之校园，有体育细胞的人不在少数，可是能在学习与锻炼中找到平衡点并在两个方面都有所造诣的人才，不能说没有，但也可说是屈指可数吧！

即使我们身边有那么几个“全才”，他们之中又有谁会在考试临近时每天花上四十分钟专注于体育锻炼呢？

虽说许多退役的运动员在清华北大等名校留下足迹，更有去国外镀金归来的，可他们之中又有几个人能如毛泽东般张口便对自己专攻之业娓娓道来呢？

当年的第一师范不乏潇湘学界翘楚，这些致力于教育的人们带给一师的学生们不少做人的道理。

正所谓“一日为师，终身为父。

”“板仓先生”杨昌济曾送给毛泽东的四个大字“修学，储能”想必让他这位得意门生为之奋斗一生了吧？

而黎锦熙这位伟大的学者从一师调入北大之后，不也处处惦记着那群学生们吗？

在反动分子冲如一师搜查“倒袁逆书”时，上至国学老教师袁吉六，下至年轻的美术老师，都肩负起这个“突围”的责任，确保了一师学生们的安全。

即便是被毛泽东等学生们驱逐的老校长张干，在晚年也接受了毛泽东的道歉，保持了与他的良好的师生关系。

更让人难忘的是孔昭绶校长的“明耻大会”。

他告诉我们，教育乃救国强国之道，教育不必局限于教科书上的文字之间，有什么样的教育便出什么样的人才。

不仅要掌握知识，更有获取能力，帮助需要帮助的人，这样才能体现我们的价值啊！

“与天斗，其乐无穷；与地斗，其乐无穷；与人斗，其乐无穷。

”毛泽东的这段话，可谓是亲身体验之所感啊！

他愿意去斗，又能在这斗之中获得无穷的快乐，都是因为他胸有大志。

他想要磨练自己的意志，所以他不惧怕狂风暴雨坚持锻炼；他想要博览群书，所以他珍惜着一分一秒专心读书；他想要克服困难，所以他大胆游学绝不放弃......这一切，将毛泽东这个立志救国的形象展现在我们眼前。

你想要做，就可以做到。

毛泽东、萧子升、蔡和森、向警予这些人，都不是高不可及的。

只是他们心中的志向比我们大罢了。

有了这志向，便有了前进的力量。

还记得，毛泽东说过，“他们可以，为什么我们不可以？

”我们不比任何人差！

只要相信，行动起来，我们就能超越前人。

有了这样的志向，我们便能征服天地，达到“天地人”之和谐。

问苍茫大地，谁主沉浮！

完整的二刷。

第一次看是2007-2010左右，小学，被这群青年人的朝气和正气所震撼，但近几年来越来越只剩下模糊的印象。

2019年，大一下，不完整的二刷以及进入大学的迷茫困顿。

看到第十二集左右。

半途而废，戛然而止。

2021年寒假尾，终于完整的二刷。

全剧终，百感交集。

百年以前的中国青年，他们也许不算是最优秀最聪明的一群青年，却是最努力最积极最上进的，伟大的友情，纯粹的爱情，深厚师生情。

学术理论的学习讨论跨越家庭贫富，封建等级，性格、家庭等等不同的一群青年，拥有相同的追求，共同的理想。

“读史使人明智“。

同样作为21世纪的大学生，我们又如何追寻自己的理想和道路，如何实现自我价值以及社会价值?令人深思。

这部剧的每个人物都性格鲜明饱满，也充满了人物性格与人生道路、价值选择的对比。

我们很多人都是平凡人，但是尽可能不要如刘俊卿一般，自私，目光短浅，冷血无情，不要僭越原则，不要等到无法逆转和改正的时候满身遗憾。

伟人不愧是伟人。

时势造英雄，我们很难成为这样的人物，但是其身上的精气神，其人生道路选择值得学习。

希望日后不久，去长沙走走看看，看看真正的一师，看看真正的潇湘伟人。

最后，附上最喜欢的片尾曲:

把理想之光照进现实———由《恰同学少年》所感所想到的《恰同学少年》是以毛泽东在湖南第一师范五年半的读书生活为主要表现背景，展现了二十世纪以毛泽东、蔡和森、向警予、杨开慧、陶斯咏等为代表的一批优秀青年风华正茂的学习生活和他们之间纯真美丽的爱情故事，同时塑造了杨昌济、孔昭绥等一批优秀教师形象，深刻揭示了“学生应该怎样读书，教师应该怎样育人”这个与至今仍与社会紧密相关的现实主题。

电视剧以豪迈的湖南第一师范校歌开始： “衡山西，岳麓东，城南讲学峙其中。

人可铸，金可熔，丽泽绍高风。

多才自昔夸熊封，男儿努力蔚为万夫雄！

”校歌简短却气势高昂，深深振奋了20世纪旧中国一大批有志青年的社会理想：“用教育来救中国”。

看完本剧后，内心久久不能平静下来，我感觉如果把当今大学生的堕落和现实与旧时代大学生的激情和理想相比，真是令人无比的汗颜。

<一>修己之身剧中，在当时闻名全国的板仓先生杨昌济给毛泽东等上的第一堂课就是《修身》，他说：“修身是一个人，一个读书人，一个想成为堂堂君子之人成才的第一道门坎。

己身之道德不修养，情操不陶冶，私欲不约束，你就做不了一个纯粹的人，一个高尚的人，一个精神完美的人。

那么齐家治国平天下，这些作为也就无从谈起。

你们会问，什么是修身的第一要务呢？

两个字：立志。

孔子曰：三军可夺帅也，匹夫不可夺志也。

人无志，则没有目标，没有目标，修身就成了无源之水。

所以，凡修身，必先立志。

志存高远，则心自纯洁。

”而当今大学生的现实是什么呢？

有人在宿舍脏话连篇；有人在食堂食物味道有一点不对就全部倒掉；有人在图书馆开着手机铃声大声接听电话而丝毫不顾周围的同学还在看书；有人在自习室打着自习的名义而自己的男（女）朋友谈情说爱而不顾别的同学还在上自习；有人为了游戏而颠倒白天黑夜；有人为了评奖评优而不惜伤害同学之间的友谊；也有人为了四六级考试而浪费父母大量的钱报补习班，买各种各样的资料；更有人为了考研而彻夜苦读！

我们不仅要问当今大学生的素质何在，修养何在呢？

当然也有其客观原因，学校安排了过多的公共必修课却没有开教大学生修身的课程，本专业有过多的充满理论而无实际作用的专业必修课却不教大学生如何修身，如何成为一个真正的对社会有用的人才。

古人云：“修身齐家治国平天下”。

不要认为修身是我们根本无法触及到的。

其实修身可以从细微之处体现出来：养成早起早睡的习惯；多多参加锻炼身体磨炼意志的活动；从言语行为上约束自己；对别人要以一颗真诚的心对待……古今凡是有大成就者无不是如此，伟大领袖毛泽东就是这样：他习惯瓢泼大雨中奔跑；在寒冷的冬天游泳正是为了打造自己坚韧的意志。

<二>也说师者著名校长梅贻琦曾说过：“大学之大也，非谓有大楼之大也，大师之大也”；《师说》中也有：“师者，所以传道授业解惑也”，所以老师的言传身教不能不说是十分重要的。

剧中的杨昌济、孔昭绶、徐特立等老师无不在身体力行着传道授业解惑：杨昌济教学生修身；牺牲自己宝贵的时间参加毛泽东蔡和森读书会的讨论；他还为学生的生活着想，主动找学生交流，教会学生“博采众长才能相互验证，固步自封必将粗陋浅薄”的道理；孔昭绶作为长沙第一师范学校的校长遇到学生犯错时不是以严惩为主而是想办法以更好的方式教育学生；他用因材施教的办法来培养毛泽东这个不同于其他同学的学生，使毛泽东按照自己的兴趣去学习；徐特立更是以简朴的作风从言行举止间影响学生，从被学生叫做徐大叫花子变成被大多数学生所敬重的教师。

而当今的许多老师是怎样的呢？

在大多数同学眼里他们不仅是上课来下课即走，而且长长以高傲自居，很少去主动引导学生，教学生求真（当然也不乏真正关心学生的好老师存在，只是数量极少）。

梅贻琦还有句话说的很好：“学校犹水也，师生犹鱼也，其行动犹游泳也，大鱼前导，小鱼尾随是从游也……。

”渴望我们的大学老师，真正能和我们走近一些，多多关心我们的身心发展，让我们从他们身上学到的不仅仅是理论知识，更是做人之道！

<三>恰为同学上大学之前，上大学的大哥对我说，上了大学要找一个非常要好的朋友实在非常非常的难，我一开始却不以为然。

有一句话说的好，五湖四海皆兄弟，同学之间从四面八方聚到一起就是缘分，在一起就应该相互关心，相互照顾，彼此以一颗坦诚的心交往。

而我看到的确实大多数同学之间只是表面上见面寒暄几句，而实际上却形成一种无形的不健康的隔膜；彼此不是相互促进，共同进步，而是看谁干逃课，看谁吃得好穿的好；看谁游戏玩的厉害，仿若形成一种默契，会玩游戏的就是比别人高明；老土的就是农村人……而剧中同学之间的友谊实在让人羡慕：萧子升主动把自己的钱分给毛泽东；易永畦主动为毛泽东缝补露出好几个脚趾头的破鞋子；看到同学的成绩下降了，都去关心提醒；彼此之间共同交流学习心得，共同为拯救中华民族而出谋划策。

如果大学同学之间彼此卸下虚伪的面孔，共同努力，共同学习，则何乐而不为呢？

<四把理想之光照进现实旧中国时代的内忧外患已成历史的轨迹，悄然尘封，我们没有身在那个时代，无法深切体会到中国遭受列强欺辱的愤怒，但我们却不应该遗忘了为祖国奋斗的伟大理想啊!也许有人会说：“现实点吧，你以为就你很崇高,在现实社会中你还得低下头”。

剧中还有一句话说的非常之好，“人，之所以为人。

正是因为人有理想，有信念，懂得崇高与纯洁的意义。

假如眼中只有利益与私欲，那人和只会满足于物欲的动物，又有何分别呢？

林文忠公有言：壁立千仞，无欲则刚。

我若相信崇高，崇高自与我同在！

而区区人言冷暖，物欲得失，与之相比，又渺小得何值一题呢？

”我想就是因为大学生缺乏这种对社会对国家应有的关注，而只注意个人的利益私欲才会造成社会对大学生的认可降低。

是的，现实是非常残酷的，很多大学生在物欲横流的社会中迷失。

我认为人可以现实，但绝不能浮躁，我们进入大学的真正目的不只是为了以后找个体面的好工作赚更多的钱，更重要的是不断提升自己的思想境界和道德情操。

不要认为这是虚的空幻的，如果这样的话，为什么依然有那么多人做到了呢。

相信自己，让大学对自己真正有用有意义才是自己的责任。

“理想终会照进现实”。

就让我们树立真正的理想吧，这样的理想不要太庸俗，而是崇高的伟大的，能够为社会和祖国做出自己的贡献！

也许只有让理想之光照进现实才能不至于让我们在庸俗的物欲的现实中迷失自我吧！

最后以梁启超《少年中国说》结尾，以当共勉：今日之责任，不在他人，而在我少年。

少年智则国智，少年富则国富，少年强则国强.少年独立则国独立，少年自由则国自由，少年进步则国进步.少年胜于欧洲则国胜于欧洲，少年雄于地球则国雄于地球。

红日初生，齐道大光;河出伏流，一泻汪洋.潜龙腾渊，鳞爪飞扬;乳虎啸谷，百兽震惶;鹰隼试翼，风尘吸张.奇花初胎，矞矞皇皇;干将发硎，有作其芒。

天戴其苍，地履其黄;纵有千古，横有八荒;前途似海，来日方长。

美哉，我少年中国，与天不老;壮哉，我中国少年，与国无疆！

དམར་དམག་དང་འབྲེལ་བའི་གློག་བརྙན་ལ་ལྟ་འདོད་མི་འདུག རྒྱུ་མཚན་ང་རང་དམར་དམག་གི་དུས་རབས་དང་མ་འཁེལ་བས་ཡིན་ནམ། ཡང་ན། དམར་དམག་དང་མཉམ་དུ་བརྒྱུད་མྱོང་བའི་ཨ་མྱེས་དང་ཨ་ཕས་ཆུང་དུས་ནས་དམར་དམག་གི་གློག་བརྙན་ཕུད་དྲགས་པས་དེས་སུན་སྣང་བཟོས་པ་གང་ཡིན་མི་ཤེས་མོད། གང་ལྟར་དམར་པོའི་སྲིད་དབང་ཇི་ལྟར་བླངས་པའིཐད་ཀྱི་གློག་བརྙན་ལ་ལྟ་སྙིང་མི་འདུག འོན་ཏེ། གནས་སྐབས་འདི་ལྟར་བསྒྱུར་ཞོག ༼སློབ་གྲོགས་ཆ༽ ཞེས་པའི་མུ་འབྲེལ་གློག་བརྙན་འདི་ལྟ་སྙིང་འདོད་བྱུང་། བལྟས་ནས་ཀྱང་ཡིད་ཀྱི་མཚོ་མོ་དྲག་ཏུ་སྐྱོམ་ཞིང་། བལྟས་ཚར་ནའང་རང་དགར་འཇོག་མ་འདོད་པར་བརྙན་དཔྱད་ཅིག་འབྲི་སྙིང་སྐྱེས། གློག་བརྙན་ནང་གི་མི་སྣ་དག་དམར་པོའི་སྲིད་དབང་དང་འབྲེལ་བ་ཆེ་ནའང་། གློག་བརྙན་རང་དམར་པོའི་སྲིད་དབང་དང་འབྲེལ་བ་ཅི་ཡང་མེད་ཅེས་བཤད་ཀྱང་ཆོག་སྟེ། གློག་བརྙན་འདི་ནི་དགེ་རྒན་ཚོས་ཇི་ལྟར་སློབ་གསོ་བྱེད་པ་དང་སློབ་མ་ཚོས་ཇི་ལྟར་དཔེ་ཀློག་བྱེད་པའི་བརྗོད་གཞི་འདི་དང་དམ་པོར་འབྲེལ་འདུག ༡-དགེ་རྒན་དང་སློབ་གསོ། ཅི་ལྟ་བུ་ཞིག་ཡིན་ན་དགེ་རྒན་ཞིག་གི་མཚན་ཉིད་ཚང་ངམ། ཐོག་མར་ཐོས་པས་རྒྱུད་ཕྱུག་པ་ཞིག་ངེས་པར་ཡིན་དགོས་པ་དང་། སློབ་མ་ཚོར་བསྟུན་མཁས་པ། འགྲོགས་བདེ་གཤིབ་བདེ་ཡིན་པ། ལྷག་པར་དུ་བསམ་བློའི་མཐོ་ཚད་ཞིག་ནས་འགྲེང་སྟེ་སློབ་མའི་རྒྱུད་འདུལ་མཁས་པ་ཞིག་ཅིས་ཀྱང་ཡིན་དགོས་པ་སྟེ། སློབ་གཙོ་དཔེ་བཞག་པའི་སློབ་མའི་ཁ་མིག་ཡར་ལྟ་ཕྱོགས་ལ་རྒྱབ་སྐྱོར་མཐའ་གཅིག་ཏུ་བྱེད་པ་དང་། ཡང་ནག་ཉེས་གང་ཞིག་ནམ་ཡང་འགེབས་སྲུང་མི་བྱེད་པར་ཐག་གཅོད་པའི་བློ་དང་། ལྷག་ཏུ་སློབ་མའི་སྐྱིད་སྡུག་དང་བསྟུན་ནས་འགྲིག་ཁྲིམས་ཀྱི་ཡང་ལྕི་ལ་བརྟག་པ། དེ་ལས་ཀྱང་ཆེས་ཡིད་འགུག་པ་ནི། སློབ་གསོ་ཁོ་ན་གཙིགས་སུ་བཀུར་ནས་ཕུལ་བྱུང་གི་དགེ་རྒན་གདན་དྲངས་ཏེ་དགེ་རྒན་གྱི་བྱང་ཚད་མཐོར་འདེགས་པ་དང་། སློབ་གྲྭའི་འགྲོ་གྲོན་དང་སློབ་མའི་འཚོ་བའི་གྲོན་དངུལ་སོགས་ཡོད་ཚད་ཁུར་དུ་བླངས་ཏེ་དགེ་སློབ་གཉིས་ལ་སློབ་གསོ་མ་གཏོགས་ཁུར་གཞན་མེད་པའི་མཐུན་རྐྱེན་དཔེ་ལེགས་བསྒྲུབས་ཤིང་། སློབ་མ་ཚོར་ཐོག་དང་པོར་གོ་བརྡ་སྤྲོད་པ་ནི། སློབ་མ་ཞིག་ལ་མཚོན་ན་ཆེས་གལ་ཆེ་བ་ནི་གང་ཡིན་པ་དང་། དཔེ་ཀློག་བྱེད་དོན་ནི་མ་རིག་པའི་མུན་པ་ལས་སངས་ཆེད་ཡིན་པ་དང་། དེ་ལས་སངས་ནས་དམངས་ཀྱི་གོ་རྟོགས་སད་པ་ལ་བརྟེན་ནས་མི་རིགས་དང་རྒྱལ་ཁབ་ཀྱི་དོན་དུ་ཧུར་བརྩོན་་བྱེད་དགོས་པ་དང་། དཔེ་ཀློག་གིས་ལས་དབང་བསྒྱུར་དགོས་ཤིང་། འཁྲུག་སྐབས་དྲག་པོའི་དམག་ལ་བརྟེན་ནས་གནམ་འོག་བདེ་ལ་འགོད་དགོས་པ་དང་། ཞི་བའི་དུས་རིག་གནས་ལ་བརྟེན་ནས་ནང་སེམས་ཀྱི་བློ་སྦྱོང་ལ་འབད་དགོས་ཚུལ་གྱི་གདམས་པ་གནང་ཞིང་། སློབ་གསོས་མི་རེ་རེ་བཅོས་ཤིང་། མི་རེ་རེ་བཅོས་ན་སྤྱི་ཚོགས་ལེགས་སུ་འགྲོ་བ། སྤྱི་ཚོགས་ལེགས་སུ་སོང་ན་རྒྱལ་ཁབ་དར་བ། དེ་བས་རྒྱལ་ཁབ་ཅིག་དར་དགོས་ན་སློབ་གསོ་ཨང་དང་པོར་འཇོག་དགོས་ཤིང་། སློབ་གསོ་སྐྱོང་དགོས་ན་ན་གཞོན་རྣམས་ཀྱི་བློ་རིག་བསལ་དགོས། ན་གཞོན་དར་ན་་ད་གཟོད་རྒྱལ་ཁབ་དར། ན་གཞོན་ལ་རང་དབང་བྱུང་ན་ད་གཟོད་རྒྱལ་ཁབ་ལ་རང་དབང་ཐོབ། དེ་བས་ན་གཞོན་རྣམས་ཀྱིས་སྦྱངས་པ་གོ་ཆོད་བྱེད་དགོས་ཤིང་། ལུས་ལ་བརྟེན་ནས་རྒྱལ་དོན་ལ་འབད། སེམས་ལ་བརྟེན་ནས་དམངས་སེམས་གསོ། གང་ལྟར། སློབ་གྲྭ་ནམ་ཡང་སྤྱི་ཚོགས་དང་ཁ་བྲལ་ཡ་འཐོར་རུ་འགྲོ་རུ་མ་བཅུག་པར། རང་དོན་ཁྱིམ་དོན་སྡེ་དོན་རྒྱལ་དོན་གཅིག་གི་སྟེང་དུ་འབབ་དུ་འཇུག་མཁས་ཤིང་། སློབ་གྲྭའི་བདེ་སྡུག་ཆེད་རང་སྲོག་འབུལ་བ་ནི་དངོས་གནས་མཆོག་ཏུ་གྱུར་པ་ཞིག་རེད་ཨང་། མ་ཟད། ད་དུང་དགེ་རྒན་དམ་པ་ཡང་ཁྲང་ཅི་ཁོང་སྟེ། ཐོས་པས་རྒྱུད་ཕྱུག་ཅིང་ཞུམ་མེད་ཀྱི་སྙིང་སྟོབས་ལྡན་པ། སྦྱིན་གཏོང་གི་ཕྱག་ཟུང་རིང་དུ་རྐྱོང་མཁས་པ། སྣོད་རུང་གི་སློབ་མ་འཚོལ་ཤེས་པ་དང་། དེའི་ཆེད་དུ་རང་གི་ནུས་ཤུགས་ཡོད་ཚད་ཕུད་ཐུབ་པའི་བློས་གཏོང་ཅན་ཁོང་ལྟ་བུ་ནི་ང་ཚོའི་ནམ་ཡང་མིག་དཔེ་ཉག་གཅིག་སྟེ། སློབ་ཁྲིད་གཅིག་བྱེད་པ་ལའང་སློབ་ཁྲིད་བཅུ་ཡི་གྲ་སྒྲིག་ཕུན་ཚོགས་དགོས་ཤིང་། གར་སྟེགས་སྟེང་གི་ལོ་གཅིག་ནི་གར་སྟེགས་འོག་གི་ལོ་བཅུ་ཡིན་དགོས་པའི་གཟབ་ནན་དང་བློ་རྒྱ་མངའ། སློབ་མ་ཚོར་ཐོག་དང་པོར་སློབ་ཁྲིད་བྱེད་སྐབས་བློ་སྦྱོང་ལ་འབད་དགོས་པ་ཨང་དང་པོར་འཇོག་ཅིང་། བློ་སྦྱོང་ལ་འབད་དགོས་ན་ཕུགས་བསམ་ལྡན་དགོས་པའི་སྐོར་ནས་གོ་སྐོན་བློ་འགུག་གི་སླིབ་གསོ་གཏོང་ཞིང་། སློབ་མ་རེ་རེར་ཕུགས་བསམ་སྐོར་ནས་དྲི་བ་འདྲི་ཞིང་། རང་གི་ཕུགས་བསམ་གླེང་སྐབས། དཔོན་སར་མི་སྙེག རྒྱུ་ནོར་མི་འཚོལ། དབུལ་ཕྱུག་དང་ཚ་གྲང་གང་ཡིན་རུང་། རང་ཤག་སྦྱིལ་བུའི་ལྡིང་ཁང་ནང་ནས་བདེ་ལ་འདུག་ཞོར། སློབ་ཁྲིད་སློབ་གསོ་ལ་བརྟེན་ནས་མཐའ་མར་སློབ་མ་ཚོས་རང་རང་ས་ནས་རང་རང་གི་ཐད་ཀ་ནས་གནམ་འདེགས་ཀྱི་ཀ་བ་རེ་ཉན་པ་དེ་གཅིག་པུས་ཡིད་ཚིམ་པའི་བློ་རྒྱ་དེ་ནི། ང་ཚོའི་དགེ་རྒན་ཚོའི་དམིགས་བྱ་ཉག་གཅིག་པུ་མིན་ནམ། ད་དུང་སློབ་མ་སྣོད་རུང་ལ་ཤེས་བྱ་གཅིག་པུས་མི་ཆོག་པར་ནུས་པ་སྦྱོང་བརྡར་གཉིས་མཉམ་འགྲོ་མཉམ་གཤིབ་ཡིན་དགོས་པའི་གདམས་པ་གནང་ཞིང་། སློབ་མའི་གོ་རྟོགས་དང་བློ་རྒྱ་བསྐྱེད་ཆེད་དུས་ཚོད་གང་ཡོད་དེའི་ཆེད་དུ་ཕུལ་ཞིང་། སློབ་མ་སྣོད་ལྡན་ཁ་ཤས་བསྐྱེད་བསྲིང་བྱེད་པའི་ཤེས་རྒྱ་དང་བློ་རྒྱ། ཕུགས་རྒྱང་སོགས་ནི་དངོས་གནས་ཕྱག་འཚལ་དགུ་ཕྲུགས་བྱེད་པའི་གནས་ཡིན། ད་དུང་བྱ་བའི་གལ་ཆེན་གྱི་ཕྱོགས་ནས་ནམ་ཡང་སློབ་མ་རིས་རུ་མི་འདོར་བར། སློབ་མ་ལ་བློ་གཏད་ལིངས་སྐྱུར་བྱེད་ཅིང་། མཐའ་གཅིག་ཏུ་སློབ་མའི་ཕྱོགས་སུ་ལངས་ནས་སློབ་མ་སྒོར་ཕུད་དགོས་ན་དགེ་རྒན་ང་ཡང་སྒོར་ཕུད་རོགས་ཟེར་ཞིང་། སློབ་མའི་འཇོན་ནུས་ལ་མཐོང་ཆེན་ལས་སློབ་མའི་རྩལ་ནཡས་འབུར་འཇོམས་མི་བྱེད་ཅིང་། སྒྲིག་ཁྲིམས་ཁོ་ནས་སློབ་མ་གཅུན་ཐབས་མི་བྱེད་པར་དགེ་རྒན་ཚོས་རང་འགུལ་ངང་འགྲིག་ཐབས་ཡོང་བར་བྱེད་པ། རང་ཚོས་ཀྱི་རྩ་འཛུགས་ཚོ་ཆུང་མང་པོ་འཛུགས་པར་སྐུལ་མ་དང་རྒྱབ་སྐྱོར། སློབ་གསོ་གཏོང་མཁས་པ་དང་། སློབ་མའི་ནོར་འཁྲུལ་གང་ཡིན་རུང་བྱུང་རྒྱལ་དུ་ཐག་གཅོད་མི་བྱེད་པ་དང་། སློབ་གསོ་གཏོང་སྟངས་སྣ་གཅིག་མ་ཡིན་པར་ནམ་ཡང་ཐབས་མཁས་ཇུས་ལེགས་ཀྱིས་སློབ་མ་སྐྱོང་བ། སློབ་མ་ཞིག་འཕྱུག་སོང་བ་ཡིན་ནའང་ཁྱོདརང་ནོར་སོང་ཞེས་མཐའ་གཅིག་ཏུ་གཤེ་གཤེ་གཏོང་བ་མ་ཡིན་པར། སློབ་གསོ་བཏང་བ་ལ་བརྟེན་ནས་སློབ་མར་རང་ཤུགས་ཀྱིས་ང་ནོར་སོང་ཞེས་ཁས་ལེན་དུ་འཇུག་མཁས་པའི་སློབ་གསོ་གཏོང་སྟངས་ཐབས་མཆོག་དེ་འདྲ་བ། མདོར་ན། དགེ་རྒན་ནི་སློབ་ཁྲིད་སྐབས་ཀྱི་དགེ་རྒན་གཅིག་པུ་མ་ཡིན་པར། འཚོ་བ་དང་དཔེ་ཀློག ཁྱིམ་ཚང་། མི་སྒེར་གྱི་དཀའ་ངལ་སོགས་ཡོད་ཚད་ཀྱི་ཐོག་ནས་སྣེ་སྟོན་དང་ཁྲིད་སྟོན་བྱེད་མཁས་པའི་དགེ་རྒན་མཚན་ཉིད་དང་ལྡན་པ་ཏག་ཏག་རེད་ཨང་། འདི་འདྲ་བ་ནི་ད་གཟོད། ང་ཚོའི་མིག་སྟོན་དང་དཔེ་ལེགས། བཀུར་བྱ་དང་སློབ་སྦྱོང་གི་གནས་སུ་འོས་ལ། མིག་སྔའི་དགེ་རྒན་ཚོར་ཞིབ་བསྡུར་ཞིག་བྱས་ཚེ། ད་གཟོད། བར་ཁྱད་དང་བར་ཐག ངེད་ཚོའི་ནོར་འཁྲུལ་དང་མ་འཁྱོང་ས་། ཐ་ན་ནག་ཉེས་སོགས་ཀྱང་ཞར་དང་ཞོར་ལ་ངེས་ཤེས་ཟབ་མོ་འདྲོངས་སུ་འཇུག ༢- སློབ་མ་དང་སློབ་སྦྱོང་། ཡང་ཅི་ལྟ་བུ་ཞིག་ན་སློབ་མ་མཚན་ཉིད་དང་ཚང་བ་ཞིག་ཡིན་ནམ། སྔགས་ཕྱོགས་ནས་སློབ་མ་ཞིག་ལ་ཚང་དགོས་པ་མང་པོ་ཡོད་མོད་ཀྱང་། སྤྱིར་བཏང་དུ་བློ་གསལ་ཤེས་འདོད་བླ་མས་གུས་པ་ཞིག་ཡིན་ན་དེས་མ་ཆོག་པ་མེད་པར་འདོད་དེ། ཀླ་ཀློའི་རྒྱུད་ཅིག་གམ་བློ་མི་གསལ་བ་ཅིག་མ་ཡིན་པར་ཤེས་པ་དང་བློ་མ་གཞི་ནས་གསལ་བོ་ཡིན་དགོས་ཁར། དེའི་ཐོག་ལ་ནམ་ཡང་རྒྱུད་ན་ཤེས་འདོད་ཀྱི་བློ་དེ་མེད་དུ་མི་རུང་ཞིང་། ཅི་ཞིག་སྐོམ་པས་ཆུ་འདོད་པ་དང་ལྟོགས་པས་ཟས་འདོད་པ་ལྟ་བུའི་ཤེས་འདོད་ཀྱི་བློ་ཡོད་ན། ད་གཟོད་བརྒྱ་ལ་བློ་གསལ་བོ་དེ་འདྲ་མ་ཡིན་པར་རིག་རྡིབ་ཅིག་ཡིན་ནའང་ཤེས་འདོད་ཆེ་ན་རང་བཞིན་གྱིས་སྐྱོང་དུ་རུང་བ་དང་། ཤེས་འདོད་ཆེ་ན་རང་བཞིན་གྱིས་བླ་མར་གུས་བཀུར་བྱེད་ངེས་པས། བློ་གསལ་ཤེས་འདོད་ཅིག་ངེས་པར་མ་ཡིན་ཐབས་མེད་ཡིན། ཁོང་ཅག་ལ་མཚོན་ན། མི་ཚང་ཕལ་བ་ཏག་ཏག་ནས་སྐྱེས་པའི་འབྱོར་པ་དམན་པའི་སློབ་མ་དག་ཡིན་ནའང་། ནམ་ཡང་ཤེས་བྱ་རིག་གནས་སྦྱོང་འདོད་ཀྱི་གདུང་བ་ཆེ་ཞིང་། ཚ་བས་གདུང་། ཁོ་ཚོས་ཤེས་བྱའི་གནས་གང་ལའང་འབད་པས་བསྟེན་ཅིང་དཔེ་ཀློག་སྐྱོར་སྦྱངས་ཀྱིས་མཚམས་མི་འཇོག་ལ། དགེ་རྒན་དང་ལྷན་དུ་ཐོས་བསམ་དང་དོགས་འདྲི། ཉན་རྐྱང་མི་བཤད་པར་ཁེར་ཚུགས་ངང་བསམ་བློ་གཏོང་རྒྱུར་བྲེལ་ཞིང་། དཔེ་ཆ་རྐྱང་བ་ཀློག་པ་ཙམ་ཡང་མ་ཡིན་པར། ནམ་ཡང་དཔེ་ཆ་དེ་འབྲེལ་གྱི་དཔེ་ཆ་མང་པོ་ཀློག་སྟེ་ཟིན་བྲིས་ཀྱིས་དཔེ་དེབ་ངོས་གང་ཞིང་། ཡང་དཔེ་ཀློག་རྐྱང་པ་མ་ཡིན་པའི་དཔེ་ཀློག་བགྲོ་གླེང་སྤེལ་ནས་མཚན་ཉིད་དང་རྩོམ་རིག་གི་མཐོ་སར་སྙེག་ཅིང་། ནམ་ཡང་དཔེ་ཀློག་ལས་ཁ་རྣ་ཡོད་ཚད་བཀབ་སྟེ་དངོས་ཡོད་ཀྱི་སྤྱི་ཚོགས་ལ་དོ་འཁུར་མི་བྱེད་པ་དེ་འདྲ་ཡང་གཏན་མ་ཡིན་པར། དུས་དང་བབསྟུན་པའི་གཏམ་གླེང་ཞིང་། སྤྱི་ཚོགས་ཀྱི་དམར་སར་འབབ། ནམ་ཡང་ར་བ་དང་སྒྲོམ་གང་རུང་ཞིག་ཏུ་ཚུད་དུ་མ་བཅུག་པར་ལྟ་རྒྱ་དང་མཐོང་རྒྱ་བསྐྱེད་ཅིང་། དེང་གི་བྱ་བའི་འགན་འཁུར་དེ་གཞན་ན་མེད་པར་ང་རང་ཚོའི་ཕྲག་སྟེང་ན་ཡོད་པའི་ཁུར་ཆེན་ལེན་ཞིང་། མི་རིགས་དར་ཞིང་སྟོབས་པ། མི་དམངས་བདེ་ཞིང་སྐྱིད་པ། སྤྱི་ཚོགས་ཞི་ཞིང་ཕྱུག་པ། ཡོད་ཚད་ན་གཞོན་ལ་རག་ལས་པས། ན་གཞོན་ངེད་ཅག་གིས་སྙིང་རུས་བསྐྱེད་ཅིང་ཤ་ཐང་འབད་ཐང་བྱེད་དགོས་པ་དང་། དེ་དང་བསྟུན། རང་བཞིན་གྱིས་ཁོ་ཚོའི་དམིགས་འབེན་མཐོ་ཞིང་ཕུགས་རྒྱང་རིང་བ། ལག་ལ་བྲིས་དང་ཁ་ལ་གཏམ་རང་བཞིན་གྱིས་འབྱོར་བ། ས་གཞི་གདན་དུ་བཏིངས་ཤིང་ནམ་མཁའ་མལ་དུ་འདིང་བ། ཉི་ཟླ་ངའི་མགོ་ཐོག་ཏུ་གནས་ཤིང་། རི་ཀླུང་ངའི་རྐང་འོག་ཏུ་གནས། གནམ་ས་ངའི་སེམས་ཁོང་དུ་གནས། ཞེས་པའི་འདི་འདྲའི་དཔའ་གདེང་དང་ཆོད་སེམས་རྙེད། དེར་མ་ཟད། ཡོད་ཚད་དཔེ་ཆའི་ཁྲོད་ནས་འཚོལ་བ་དང་རྙེད་པ་གཅིག་པུའང་མ་ཡིན་པར། ལག་ལེན་དངོས་ལ་གཞོལ་བ་དང་། ཆར་ཤ་ཅི་འདྲ་ཆེ་ནའང་རི་བོར་འགོ འུར་ཟིང་ཅི་འདྲ་ཆེ་ཡང་མནོ་བསམ་གཏོང་། རི་ཆུ་ནགས་གསུམ་ཉུལ་ཞིང་སྲང་ལམ་ཤར་ནུབ་བརྟོལ། ཆུ་དང་གཙང་པོ་བརྒལ་ཞིང་། ལ་དང་ལུང་པ་བརྒྱུད། སྐྱེ་བོ་མཆོག་དམན་བར་གསུམ་ཐུག མདོར་ན། སྐྱེ་དགུ་མ་ལུས་སྟེང་ནས་རིག་པ་འཚོལ། ཡུལ་བསྐོར་ལྗོངས་རྒྱུའི་ཁྲོད་ནས་ཐོས་པ་འཚོལ། འབྲུ་མེད་ཡིག་ཆེན་བཀླགས་ནས་གནས་ལུགས་འཚོལ། གནམ་འོག་དོན། ཀུན་ལ་གནས་ལུགས་ཡོད། དཔེ་ཆར་རློམ་རྐྱང་བྱེད་པ་ལས། དཔེ་ཆ་མེད་པས་དགའ། འབྲུ་ཡོད་པའི་དཔེ་ཆ་བཀླག་དགོས་ཀྱང་། དེ་ནི་བེམ་རོ་ཉིད་དང་མཚུངས། དོན་ཀུན་རྟོགས་ན་ཐོས་པ་འཚོལ་དང་འདྲ། དེ་བས་བུ་སློབ་ཚོས། རི་ཀླུང་རྩི་ཤིང་དང་། གནམ་སའི་སྐྱེ་རྒུ་ཁྲོད། འབྲུ་མེད་ཡིག་ཆེན་ཀློགས། འབྲུ་མེད་གནས་ལུགས་འཚོལ། དེ་བས་ན། ཁོ་ཚོས་སྔོན་བྱུང་སྐྱེས་ཆེན་ཚོས་རེས་མོས་ངང་ལོ་ངོ་བརྒྱ་རེར་གནམ་སར་ཁ་ལོ་བསྒྱུར། ད་ལྟའི་གནམ་སའི་དར་རྒུད་འདི་ལ། སུ་དང་གང་གིས་བདག་པོ་རྒྱག ཅེས་གད་རྒྱངས་སྒྲོག་ཅིང་ཀི་རིང་འདེབས། འདི་ནི་ད་གཟོད་ཤེས་བྱ་དང་ནུས་པ་མཉམ་སློབ་ཞེས་པ་དེ་མིན་འགྲོ ལྷག་པར་དུ་ཤེས་བྱ་དང་རིག་གནས། མི་རིགས་དང་རྒྱལ་ཁབ་ལ་བརྩེ་གདུང་ཇི་ལྟར་ཟབ་པ་དེ་བཞིན་གྱིས་རང་སོ་སོའི་མ་ཡུམ་ལ་བརྩེ་གདུང་དེ་ལྟར་ཟབ་ཅིང་། ཚིག་གཅིག་གིས་སྨྲས་ན། མ་ཡུམ་ཚོས་སྐྱིད་ཅི་ཡང་བརྒྱབ་མ་མྱོང་། ཁོ་ཚོས་སྐད་ཆ་ཚིག་གཅིག་ཀྱང་མི་བཤད་པར། ལས་ཡ་་་་ལས་ཡ་་་ཐང་ཆད་རག་བར་དུ་ལས་ཤིང་། ལས་མི་ཐུབ་རག་བར་དུ་ལས། ལས་ནས་ལུས་གང་ནད་ཀྱིས་ཁེངས་སུ་བཅུག ནད་བྱུང་རྗེས་སྟོན་ས་མེད་པས། དེ་ལྟར་རང་སར་བསྐྱུར་ནས འགོར་འགྱངས་བྱས་ནས། མཐར་ནད་ཆུང་ཆུང་ནད་ཆེན་དུ་གྱུར། ནད་ཆེན་པོ་་་་་་་་་གང་ལྟར་ཁོ་ཚོར་རང་འདུག་ཅིག་མེད་ལ། ཅིག་ཁོམ་ཚེ་ལུས་གང་གཟེར་ཞིང་མནར་གྱིན་ཡོད། ཞེས་པས་མ་ཡུམ་ཡོངས་ཀྱི་སྐྱིད་སྡུག་རྗེན་ནེར་བསྟན་ཡོད། འདི་ལྟ་བུའི་མ་ཡུམ་ལ་བཅངས་པའི་བརྩེ་གདུང་དང་། ཕུ་ནུ་ལ་བཅངས་པའི་ལྷག་བསམ། མི་རིགས་དང་སྤྱི་ཚོགས་ལ་བཅངས་པའི་ཆོད་སེམས། ཐག་ཉེ་ས་ནས་བསླབ་པ་དོན་གཉེར་རིང་དུ་མ་དོར་ཞིང་། ཐག་རིང་ས་ནས་སྤྱི་པའི་བདེ་སྡུག་འཁུར་དུ་ལེན་མཁས་པ་སོགས་ཀྱི་ཡོན་ཏན་འཛོམས་པའི་ཕར་ནང་ནས། ང་ཚོས་རྒན་ལ་བཀུར་བ་དང་ཆུང་ལ་བྱམས་པ། མི་ཆོས་ཀུན་སྤྱོད་སོགས་ནི་ཆུང་དྲགས་པས་མ་གླེང་ཀྱང་ཆོག་གོ། དེ་བས། སློབ་མ་ཞིག་ལ་མཚོན་ན་འདི་དག་གི་སྤྱོད་ཡོན་ལྡན་ཚེ། ང་ཚོས་ད་དུང་ཅི་ཞིག་གི་རེ་བ་འཛིན་ནམ། སློབ་མ་ཞིག་ལ་མཚོན་ན། ཆེས་གལ་ཆེ་བ་ནི་སློབ་སྦྱོང་ཡིན་པ་སྨྲས་མ་དགོས་ཤིང་། སློབ་སྦྱོང་ཡང་དཔེ་དེབ་དང་དཔེ་དེབ་མ་ཡིན་པ། འབྲུ་ཡོད་པ་དང་འབྲུ་མེད་པ། བསླབ་དེབ་ནས་སྤྱི་ཚོགས་སོགས་ལ་ཁྱབ་པར་བྱས་ནས་ཡོད་ཚད་སྦྱངས་རི་བ་དང་། སྦྱོངས་རྒྱ་ཡོད་པ་ཞིག་གི་ཚད་ལ་ཐོན་ཚེ། ད་གཟོད། དེ་ནི་སློབ་མ་ཡིན་ལ་ཡང་སློབ་མ་མ་ཡིན། ད་གཟོད། དེ་ནི་སློབ་སྦྱོང་ཡིན་ལ་སློབ་སྦྱོང་ཡང་མ་ཡིན་ནོ།། ༣-ལུས་སྦྱོང་། སྤྱི་བའི་བྱ་གཞག་གང་ཞིག་བསྒྲུབ་པའམ། ཡང་ན་མི་རང་གི་འགྲོ་འདུག་ཉལ་འཆག་གང་ལངའ་སྟོབས་དང་ལྡན་པའི་ལུས་པོ་ཞིག་ནམ་ཡང་མེད་དུ་མི་ེུང་བ་ཡིན་པ་སྨྲས་མ་དགོས། དེ་བས། ང་ཚོས་ལུས་སྲོག་ལོངས་སྤྱོད་མཐའ་དག་ཟེར་དུས། སྔོན་ལ་ལུས་གཙོར་བོར་འཇོག་པ་དང་། སྟོན་པས་ཀྱང་དཀའ་བ་དུ་མ་སྤྱད་ནས་ལུས་པོ་སྡུག་གི་མཐའ་ལ་བསྐྱལ་བསྐྱལ་བའི་མཐའ་མར། འོས་འཚམ་ངང་ལུས་པོ་གསོས་པ་ལ་བརྟེན་ནས་མཐར་ཐར་བའི་ལམ་སྣ་ཟིན་པ་ཡིན། གསར་བརྗེ་བའི་སྐད་ཆ་ལྟར་བཤད་ན། ལུས་པོ་ནི་གསར་བརྗེའི་མ་རྩ་ཡིན། དེ་བས། སྟོབས་དང་ལྡན་པའི་ལུས་པོ་ཞིག་མེད་ན་དགྲ་འདུལ་གཉེན་སྐྱོང་ཕར་ཞོག ཐ་ན་འགྲོ་འདུག་ཉལ་འཆག་ཙམ་ལའང་དཀའ་ངལ་ཆེན་པོ་འཕྲད་ངེས་པས། ང་ཚོས་ཅིས་ཀྱང་ལུས་ཕོངས་སྦྱོང་བརྡར་ལ་དང་དོད་ཆེན་པོ་བྱེད་དགོས། གློག་བརྙན་ནང་ལྟར། 文明其精神 野蛮之体魄 ཟེར་བ་ནང་ལྟར། སྟོབས་དང་ལྡན་པའི་ལུས་པོ་ཞིག་ནམ་ཡང་གསོ་དགོས་ལ། དེའི་ཆེད་དུ་ཉིན་རེའི་སྦྱངས་བ་མེད་དུ་མི་རུང་ལ། ཐ་ན་དམག་ནང་བཞིན་རང་ཉིད་ཀྱི་ལུས་པོར་དཀའ་བ་དུ་མ་ཁུར་དུ་ལེན་དུ་འཇུག་དགོས། ནངས་སྔ་ལངས་བྱས་ཏེ་འགྲོས་དལ་བའི་ངང་རྒྱུག་འདུར་ལྷོད་དགོས་ལ། སྒོམ་དུ་གནས་ནས་རྩ་རླུང་སྒོམ་དགོས། མ་ཟད། ཆར་ཆུ་རླུང་འཚུབ་ཀྱིས་བྲན་དུ་འཇུག་དགོས་ལ། ཆུ་ལ་ཞུགས་ཤིང་བྲག་ལ་འགོས། སྟག་མོའི་མཆོང་རྩལ་དང་། སེང་གེའི་འགྱིང་སྟབས། ཝ་མོའི་འགྱུར་སྟངས་སོགས་ལ་སློབ་ནས། ལུས་ཕོངས་པོ་བདེ་ལྕུག་ལྡན་ཞིང་ཟུང་ཁྲགས་ཁོལ་དུ་འཇུག་དགོས། དེ་འདྲའི་དཀའ་ཐུབ་རྡོ་རུས་ཐུག་པ་བྱས་ནས་མཐར་ལུས་སྲོག་ལྕགས་ཀྱི་རྡོ་རྗེ་གྲུབ་པ་ཡིན་ན། ད་གཟོད། མི་འདོད་ནད་དང་འགལ་རྐྱེན་བར་ཆད། གནོད་པའི་དགྲ་སོགས་ཀྱིས་རང་དགར་ནམ་ཡང་གླགས་མི་འཁེལ་ཞིང་། རང་ལུས་བདེ་ན་རང་སེམས་སྐྱིད་པོ་ཡོང་བ་དང་། རང་སེམས་སྐྱིད་པོ་ཡོང་ན་ད་གཟོད་རང་གི་འདུན་མ་དང་ཕུགས་རྒྱང་ཆེད་ཧུར་ཐག་བྱེད་ཐུབ་ལ། རང་ལུས་བདེ་བ་ལ་བརྟེན་ནས་གཞན་རིགས་སྒྲོལ་བའི་གྲུ་ཆེན་བྱེད་ཐུབ་པའང་མིན་ནམ། ༤-གཞན་དག རང་དབང་གི་བརྩེ་དུང་ལ་སྙེག་པའི་བློ་སྤོབས། སྲོལ་རྒྱུན་ལ་མཐའ་གཅིག་ཏུ་རྒོལ་ཐུབ་པའི་དཔའ་ངར། ཕ་མ་བུ་ཕྲུག་གི་སྐྱིད་སྡུག་སོགས་བརྗོད་པའང་ཡིད་འགུལ་ཐེབས་པ་ཞིག་རེད། འོན་ཏེ། དཔའ་གདེང་ལང་ཚོ་ལྡན་པའི་སློབ་གྲོགས་ཆ། མང་ཤོས་ཤིག་གི་ཚེ་ཡི་འདུ་བྱེད་ཐུང་དྲགས་པས། རླབས་ཆེན་གྱི་བྱ་གཞག་མངོན་དུ་འགྱུར་མ་ཐུབ་པ་ནི་ཡིད་སྐྱོ་བ་ཞིག་རེད། དེ་ལས་ཀྱང་ཡིད་སྐྱོ་བ་ནི། སྔོན་ཆད། མཐའ་གཅིག་ཏུ། སྲོལ་རྒྱུན་གྱི་ལུགས་སྲོལ་རྙིང་བ་ལ་རྒོལ་བ་གཏོང་ཞིང་། འདྲ་མཉམ་དང་རང་དབང་། སྒེར་གཤིས་བརྩོན་ལེན། སྒེར་གཅོད་ལ་ཁ་རྡུང་བཏང་ནས་དམངས་གཙོ་བརྩོན་ཞིང་། རང་དབང་གི་གཉེན་སྲོལ། རིགས་ཀུན་ལ་བརྩི་འཇོག སློབ་གསོ་གཙིགས་ཏུ་བཀུར་བ། རྙིང་གཏོར་གསར་བརྗེ་བྱས་ནས་རང་དབང་གི་སྐྱ་རེངས་ཤིག་བསུ་འདོད་ཀྱི་དཔའ་ངར་དང་ཆོད་སེམས། ལ་རྒྱ་དེ་རྗེས་སུ་རྨང་ནས་བོར་ཏེ། སྔར་ལས་ཀྱང་སྒེར་གཅོད་དང་བྲན་གཤིས་སྤེལ་བ་དེ་ནི། ཆེས་ཡིད་ཕམ་སྐྱེས་འོས་ཤིང་བློས་མི་དཔོག་པ་དང་། ཧ་ལས་ཧོན་འཐོར་བ་ཞིག་རེད། འདི་ནི་སྔ་འདང་ཕྱི་འདང་གང་བརྒྱབ་རུང་། ཆེས་འཇིགས་ཡེར་བ་དེ་ཅིས་མ་ཡིན་ནམ།

Parkのone◆ ◆ ◆◆还是先从他和赵一贞的爱情说起。

可能有人会说,他是坏人,就他这样的人，做了这么多伤天害理的事，根本就不配得到爱,也不值得任何人爱，但无论他的所做所为有多令人不齿,他和一贞还是相爱了，而且爱得那么透彻。

刘俊卿和赵一贞这两个人物身上都有相同的悲剧色彩,这或许是他们能够相知、相守的原因之一。

刘俊卿出生贫寒,这一点让他内心极度自卑,他一直不被人理解，心中渴望被爱。

赵一贞尽管家里不算贫穷,但她有个势利的父亲,一心想要把她嫁给富家子弟,让她不敢爱,也不能爱。

而那次雨中药铺里对视的那一眼，他们的心就已经拴在了对方身上。

哪个少年不多情，哪个少女不怀春，他们都想冲出牢笼……

纵使刘俊卿的所作所为为世人所不齿,一贞的朋友也无数次劝她离开他,但在一贞心中他始终是美好的那个少年郎，他会为了她去努力学习,为了她去扛枪,为了她也能冲出牢笼而努力。

她珍惜这份爱情，珍惜这份为了你我可以做任何事情的纯真的爱。

因为啊，就算是最亲的父亲，也只是把自己当成买卖的商品，只想卖个好价钱。

唯独刘俊卿，让她第一次感受到爱。

刘俊卿可能在所有人面前都是不满的,是愤怒的,对于他的父亲和妹妹他也没有一丝愧疚之心，因为他觉得这都是应该的。

但在一贞面前他是愧疚的,他恨自己穷苦,不是富家少爷,不能给一贞幸福,他恨透了自己的一切，只因为他爱一贞。

可是一贞真的在乎这些吗？

他没有想过。

一贞是不幸的，因为她爱上了一个眼里只有金钱和地位的刘俊卿，刘俊卿也是不幸的，因为他眼里只有金钱和地位。

lovefreedomPaekのtwo◆ ◆ ◆◆那是什么促进他这种金钱地位至上的观念的形成呢？

要我说，自卑得占很大一部分原因。

话又说回来，什么是自卑？

其实自卑就是在和别人比较时过度低估自己而产生的情绪。

这样看来，那次偷考卷，就是在和别人做比较时，过分低估自己，怕自己不能名列三甲。

那次称穿着寒酸的父亲是自己雇的挑夫，也是在和别的同学对比，怕因这件事使自己脸上无光。

他认为整个世界的聚光灯都照着他，他怕一出错，大家都会笑话他。

他其实内心也知道父亲和妹妹做工不容易。

话说回来，他爸他妹都只顾着他，为他遮风挡雨，这种过度的溺爱也是没使他认清现状的原因。

温室里长大的花朵终究是经不起大自然的风吹雨打的。

他从心底里鄙夷这样的工作，他想出人头地，想受世人敬仰，受世人尊敬，想成为人上人。

可他现状活得低了，却没能认识到这一切就得按低的来。

路遥的《人生》里提到这样一段。

高玉德老头宝贝儿子高加林民办教师的工作被村长剥夺了，顶替他的是村长的儿子。

当高加林想要去写信揭发村长的时候，高玉德老头坚决的制止了他。

不仅如此，他还要让高加林注意对村长的态度，见面了要主动叫人家叔叔。

他又提醒自己的老伴，村长家今年没栽茄子，要主动摘上一筐新鲜的给人家送去，并且还得自然，还不能让人家看出是专门讨好。

一切都只是因为在那个年代的农村，自己娃的前途还得靠人家来照顾。

一切都是因为自己一家子活得低，活得低了，就得按低的来哩……现状低了，就得按低的来，这是立足于现实的举措。

有了现实现状的基脚，才能建起理想意愿的大楼。

可刘俊卿呢，他就是觉得自己高人一等，一副老子天下第一的姿态，就算是偷了萧子升兄弟的考卷也没能够名列三甲，仍不是认识到自己的知识水平可能还有欠缺，而是把目光转向陷害获得第一的毛泽东。

即使现实贫穷，也不愿穿补丁衣服，因为怕丢面子；没钱却硬是要和阔少爷穿一样皮鞋，显阔。

他会认为，如今现状的各种不如意，都是别人的过错，都是命运的不公，生活就是在和开他的玩笑。

他会想，为什么我这样一块读书的料，还要生活在这样穷苦的人家？

呵！

可究竟是生活开他的玩笑，还是他在开生活的玩笑？

究竟是别人在过他的日子，还是他在过日子？

not discouraged

Parkのtree◆ ◆ ◆◆我们容易看到，自卑可能会使人走向歧路。

可自卑终究也不是什么洪水猛兽。

奥地利心理学家阿德勒认为，人从幼儿时期起，由于无力、无能和无知，必须依附父母和周围世界，就会发生一定的自卑感。

这对于一切人都是共同的，所以，他并不是懦弱或者异常的现象。

实际上，这种情感是隐藏在所有个人成就后面的主要动力。

一个人由于感到自卑才推动他去完成某些事业。

在某人获得一项成就时候就能体验到一种短暂的成功感，但是与别人获得的成就相比较，有使他产生自卑感，这样就又激起他去争取更大的成就，由此反复有无止境。

如何处理这种自卑感才是问题的关键。

而这，我也不知道该怎么回答。

我只能说，我也会自卑，但每当这种感觉出现的时候，我会告诉自己，要实事求是，要从实际出发。

实事求是，对，就这四个字。

可这都不是我今天想说的。

其实吧，这个故事简单来说也就是一个出生贫苦的孩子，受自卑的困惑，而促成金钱和地位至上的观念。

那为什么我对这个故事的感触这么大呢？

我呢，也出生在农村，父母也没读过多少书，我妈甚至小学都没有毕业。

他们只知道不管吃再多的苦，也要供我和我姐读书。

我读完小学三年级，接着就从村里的小学到镇里去上学，因为村里的小学没有四年级。

这意味着什么呢？

这也就意味着自己将一个人在几岁的时候到离家十几公里的一个完全陌生的地方独自生活了。

一个星期回来一次。

我从小的成绩还行，中考更是以全镇第一的成绩考进县里最好的高中。

一到高中，这差距就来了。

刘俊卿那次偷萧子升兄弟的考卷，我是深有体会的。

你想啊，自己的穿着吃喝已经不如人，现在连最拿得出手的成绩也显得那么蹩脚了。

自己好像真应验了那句话——“百无一用是书生”。

之前所有的聚光灯，所有的目光都打在自己身上，现在好像没人在乎自己了。

考好考差都那样了，老师是不会过问的。

我不知道有几个这样敏感的十六七岁的孩子能轻松迈过这一道坎？

之前，北大刘媛媛的那一次演讲《寒门贵子》引爆网络。

演讲很励志，可现实却十分骨感。

打个比方吧，就拿我这一路上学来说，村里的和镇上的教育差一大截，镇里的教育和县里的教育差一大截，县里的教育和市里的教育差一大截，市里的和省里的又差一大截，省里的和那些超级中学的又差一大截。

而且这谈的还只是一方面，什么综合素质，拓宽视野，心理建设等等等等更加不用说了。

可真一到面试官面前，我们又变得“平等”了。

唉，这其中的坎坷，我不知道有多少寒门子弟能够迈得过？

在这些 寒门子弟 中最后能成龙成凤的我不知道有多少，但我知道，他们，一开始，都是“刘俊卿”。

想起了柴静《看见》里的一段话：“把一个人送回他的生活位置和肇事起点，才能了解和理解，只有不把这个人孤立和开除出去，才能看清这个事件对时代生活的意义。

”又想起了纪督学的那一番话：“学生就要以学为本，好好读书，认真读书，不去关心那些你不该关心的事，不要去浪费时间空口扯白话，多抽些时间读点书是正经。

以后，你就会晓得，那才是你的前途，那才是你的饭碗。

”那时奉为圭臬的准则，现在又好像变成金科玉律了。

明面上没有这样说，可世道就是这样的世道。

- end -欢迎关注我哦！

等你！

- TEN END -

时下，毛泽东这个名子又成了一个敏感的词语。

显然，反对与拥护者把一个历史人物抬将出来并非为了搞什么历史研究，在中国每当掀起一次思想的风潮，总是喜欢把作古的人般出来说法论证，在中国有两个人是这些人的最爱，一是孔子，二是毛泽东。

中国人最大的特点是非理性。

这是专制制度悠久的国民所具有的一种难以革除的性格特征，在这一点上很象法国人。

对历史与历史人物总是呈现出奇异的对立的观点，帝国时期，人们对拿破仑的崇拜近乎狂热，复辟时期又将其称作暴君，独裁者，凶手，用他的意大利原名来称呼他。

而第二帝国的建立正是出于对他的怀念，但是帝国倒台后又一次禁止他的家族出现在法国。

几翻风雨，拿破仑依然是法国全盛的象征，安眠于巴黎的荣军院。

这就是民众对历史人物常有的态度。

而中国人比法国人走得还远，不是肉麻的吹捧和美化他的每一个政治行为，就是用最下流的语言辱骂他，当然，在一个死去的巨人身上踢上几脚显示自己的勇气并不是什么真正的英雄，尽管这很时髦，就象是伏尔泰所说，几个苍蝇咬几口，不能羁留一匹英勇的马。

而肆意的吹捧也只能引起更多的厌倦和反感。

几天前，我看到一段某市纪念他的录象，人们在他的塑像前摆上水果和鲜花，然后跪拜。

在年轻人看来，这简直是一种荒唐的行为，但是这也证明，他是如何成功的最终将自己溶入了中国的传统之中。

一般的说来，中国人不大看得起人，相信人，也很难接受新事物，但是一但接受了某种东西，并且将其本土化，那就意味着扎根后再也拔不出来了。

毛泽东作为一个20世纪伟大的历史人物，其最大的特点就是奇异的矛盾。

是浪漫主义的诗人，也是冷酷的政治家，是书生也是军人，是理想主义者也是实践主义者，具有难得的平民意识也有极端的专制思想，是朴素的农民也是傲慢的王者，是叛逆也是君主，是极端的民主也有独裁风范，也就是说，他是一个人，一个复杂的人，既是中国的也是世界的，是传统的化身也是最大的反传统者，是革命的但也是保守的，这就是一个真正浓缩了和集合了历史的人物，他独自承载了一个民族的光荣，也承担了其中的罪恶，他是民意的代表也是个性的典范，是一个极其复杂的历史人物。

本剧选用了他的青年时代，乃是基于一种安全又理想的考虑。

没有人否认年轻时代的他是一个热诚的理想主义者，追求高尚的理想与浪漫的人生。

他后来的许多性格特征在这个时候已经显现出来，极度自信，无所畏惧，喜欢斗争，不乏弹性，读书如命又勇于实践，以道德伦理起步，以暴力终止。

作为一个理想主义者，他并不为世俗琐事所牵挂，以他的出身，即便不做个小学教师糊口也可以回家做个小地主，在那个乱世，也不算没有混下去的饭碗。

但是他天生一副反骨，有中国农民特有的逆反心理，并且一生把这种乡土式的反抗实践到底，他的追求以反抗开始，他的沮丧也以反抗终。

因此他是一个天生的反叛者，反对体制者，出于对官僚体系的厌恶，是个真正的无政府主义者。

在这一点上他很有托尔斯泰的风格，贵族式的叛逆。

而另外一方面，他又具有一种陀斯妥耶夫斯基那种平民情怀，对下层人民充满同情，而这又与俄罗斯式的专制有密切的关联。

他是一个理想主义者，却也不是一个教条主义者，他爱书却也不信书。

他爱书胜于爱枪，最不爱的就是钱。

所以在很大程度上，他把这种对金钱的鄙视带到了后来的国家中。

而在一个讲究实利的民族里可说是个义大于利的典范。

在他身上有强烈的士大夫阶层那种拯救观念，但是他又是一个农民的领袖，一个酷爱水浒的人，这两下的结合就产生了一个造反的书生。

读书本来是中国知识分子近仕的途径，以传统的方式实现其治国齐家的理想，如按照常理，他也不是不可以走这条道路，不过他的反叛精神促使他走上了一条梁山好汉式的道路。

革命就是反叛。

读书就是产生怀疑的第一步，他深知这一点，所以才很注意知识分子的问题。

读书就是对现实的反抗和反思，所以他才要把知识份子赶到田间地头里去改造。

从某种意义上来说，这当然有政治目的，但是就象他所做的很多事情那样，总是好坏掺半，他也确实抓住了中国知识阶层鄙视劳动，贪图物质的一面。

而他的平民精神也注定要在田野里办大学，在劳动中学习，对他的这一举措我是赞赏的。

我对学工与学农学军，完全赞同。

年轻时代的他是读书至上的，但是当他老了又把年轻人赶到田野里去。

他是极端的人。

在中国不极端也做不成事情，因为中国人本性是屈从极端的人。

但是他的极端中确实也有某些务实的考虑，所以我觉得他身上的农民性还是超过了书生性。

他是历史的爱好者，也创造历史，是他恢复了分裂的国家，归于一统，但是也造就了另一种分裂，因此在他身上我总是看到最中国化的东西，总是两下掺半，你很难用一个整体的评价来描述这个人，因此他代表了这个国家和他的时代。

他建立了福利体系，国有工业，巩固了国防，假如没有原子弹，那么会怎样，这就是他留下的大功劳。

不管那些唧唧喳喳的知识分子怎么说。

他建立的一些东西，也许会随着时间的流逝而消逝，但是却留下了一种属于精神层面的东西，并且将其深深扎根于土地之中，这才是他在类似上不会被遗忘的东西。

作为伟大的历史人物，他知道，只有精神的力量是永恒的。

他的一生就是读书与革命。

而认识并且客观的认识他这个人就是真正的理性的认识历史和民族，什么时候对他的评价是基于一个人，就是理性胜利的时候。

就写到这里，免得被删除。

1913年的中国，正是清王朝覆灭，民国刚刚建立的第二个年头，旧的一切尚未打破，新的思想，新的文化也在蓬勃发展。

历经重重劫难的中华民族，在新旧交替的满目疮痍中，苦苦探寻着未来的出路，也悄然孕育着灾难中那微薄却终将照亮前程的阳光。

这是第一集的画外音，是整部剧的时代背景，最后一句则是全剧的核心内容。

就从电视剧的故事发生地——湖南省公立第一师范学校说起吧。

自1840年第一次鸦片战争爆发开始到新中国成立，湖南史说是半部中国近代史一点也不为过。

其中以湖南第一师范（以下简称一师）最为耀眼，她的三个学生：曾国藩（城南书院），黄兴，毛泽东。

一个组建湘军打败了太平天国，一个缔造了中华民国，最后一个建立了中华人民共和国。

至于她的其他学生，像左宗棠，谭嗣同等也都不逊色。

这所学校底蕴深厚，承古启今，这个在第一集的第一幕就能很明显地看出来。

陶斯咏随父亲到一师去，恰巧看到一师的外文教师费先生（德国人）拉着小提琴领着学生们唱校歌：衡山西，岳麓东。

城南讲学峙其中。

人可铸，金可熔。

丽泽绍高风。

多材自昔夸熊封。

男儿努力蔚为万夫雄。

男儿努力蔚为万夫雄。

城南：城南书院，湖南第一师范前身。

峙：高高地立起，如“水何澹澹，山岛竦峙”——曹操《观沧海》丽泽：《周易》“兑封”象义：“丽泽，兑。

君子以朋友讲习。

”“丽泽”意为两泽相连，其水交流犹如君子朋友通过讲会而交流知识、学说。

绍：作动词，义为：继续；继承。

如“绍，继也”——《说文》高风：高尚的品格。

丽泽绍高风：君子朋友们经常通过讲会而交流知识、学说，以此来继承先哲们高尚的品格。

多材自昔夸熊封：人才之多要从西周时熊绎被封荆楚说起。

岳麓书院门口，对联是惟楚有才，于斯为盛。

蔚：本义为草木茂盛，如“蔚蔚，茂也”——《广雅•释训》，“望之蔚然”——宋•欧阳修《醉翁亭记》，这里是指荟萃，聚集，如“蔚为大观”。

歌词蕴含了多少湖湘文化在里边（回想我所读过的学校的校歌，实在惭愧），这是中；穿着中式服装的费先生和他拉的小提琴来自海外，这是西。

开篇便点明了学校的特色，中西结合，新式学堂。

向警予点出了歌词的问题所在，最后一句“男儿努力蔚为万夫雄”，为什么一定是男儿，女儿不行吗？

旧的一切尚未打破。

一师要进行新一届的招生，向警予也想报考，却被袁仲谦以“男女之大防”赶走。

向警予气不过，与陶斯咏商量“女扮男装”考一师。

这次“女扮男装”非常精彩，同时也引出了两段感情。

一.青春的情感很多剧的“女扮男装”就是个笑料，基本上是奔着被识破去的，识破的原因很多，就不一一赘述了。

而向警予的“女扮男装”大概是电视剧里最难被识破的一次了，她取了个笔名“向胜男”参加一师的入学考试，只让人代交文章，自己并不露面。

一师的入学考试结果出来了，“向胜男”名列第四，一二三名分别是毛泽东，蔡和森，萧子升，向警予记住了排在她前面的这三个名字。

同时在一师和周南任教的杨昌济将一二名的文章带到周南女中（名字取自周南女中，南化流行）传阅，蔡的文章，平实稳重，毛的则“气势汹汹”，向喜欢蔡的文章，陶喜欢毛的文章。

陶斯咏打趣平时“气势汹汹”的向警予不喜欢“气势汹汹”的文章，反而喜欢蔡的文章。

蔡和森人似其文，锋芒内敛，外柔内刚，后来向警予喜欢上他可能是性格互补的原因吧。

两篇文章引发的两个少女对异性的倾慕，这种“另类”的青春难能可贵。

周南女中门口，周礼尽在，南化流行。

在观止轩书店，陶斯咏与毛泽东二次相遇，二人互道名字。

毛泽东直接说出了陶斯咏的名字典故：出自《礼记·檀弓》“喜斯陶，陶斯咏......”

试想，一个男生在书店搭讪一个女生，在问知她的名字后说出她名字里的典故，这得多浪漫多美好。

天忽然飘起了雨，两人就在书店门口聊了起来。

陶斯咏喜欢李煜的《浪淘沙》“帘外雨潺潺，春意阑珊，罗衾不耐五更寒。

梦里不知身是客，一晌贪欢。

”毛泽东则喜欢杜甫的《春夜喜雨》“好雨知时节，当春乃发生。

随风潜入夜，润物细无声。

”他认为诗人写诗言志，不能像李煜一样只想到自己的一亩三分地，应该要有杜甫那样的胸襟。

虽说这只是个人喜好的不同，却从一开始暗示了两个人的未来。

剧末，陶斯咏为了躲避与表哥王子鹏的婚姻去找毛泽东，毛泽东说他只把斯咏当朋友。

她梦想她的浪漫，我执着我的责任。

或许青春总是有遗憾的吧。

回到那场雨，最美的不是下雨天，是曾与你一起躲过雨的书店，是雨里的诗文相对。

毛泽东说他喜欢“伐木丁丁，鸟鸣嘤嘤。

出自幽谷，迁于乔木。

嘤其鸣矣，求其友声。

”谁说知音难求？

嘤其鸣矣，求其友声。

陶斯咏回去后将这八个字写在了初见毛泽东时借给他的书的第一页，大概从这个时候起，陶斯咏便喜欢上了毛泽东。

这场雨是本剧感情戏的高潮，卓文君碰到了她的司马相如，又更像是郭襄到了她的风陵渡口。

陶斯咏并不知道她跟毛泽东后来会发展什么样子，美好的邂逅怎能不让人憧憬未来，这应该是她的青春里关于男女最美好的回忆了。

与陶斯咏自由恋爱对应的是封建旧制给她的包办婚姻——和表哥王子鹏的娃娃亲。

两人唯一一次单独接触的戏是在教堂，一群小孩子跑过来问王子鹏要钱，王子鹏倒也给得大方。

若是换了部剧，陶斯咏可能会被王子鹏感动。

本剧没有，陶斯咏直接给王子鹏发了“好人卡”：“表哥你是个很好很善良的人，可是一个人光靠心地善良是不够的。

你可以发善心给这些孩子施舍，可你有没有想过，你能改变他们的前途，改变他们的命运吗？

中国到处都是这样的孩子，如果光是靠施舍，而不去为他们做点什么，那他们今天是这样，明天还会是这样。

甚至他们的孩子，他们孩子的孩子也会是这样。

这就是为什么我要去读师范，要去当老师的原因。

表哥，你看，看看你的这双手能为这些孩子做点什么，能为这个社会做点什么，能让你自己觉得你是一个有用的人......”这个千金不傻白甜，少爷也不纨绔。

王子鹏回家后用心思考陶斯咏说的话，从下人阿秀给他端的粥里意识到自己什么都不会，连碗粥都要被人煮好给他端过来，他决定去考一师，做个有用的人。

“富二代”们尚且如此进步，贫家子弟呢？

在毛泽东陶斯咏相遇的同一场雨里，刘俊卿遇见了赵一贞。

有意思的是，刘俊卿和赵一贞的两位扮演者在电视剧《血色湘西》里扮演的是一对夫妻——龙耀武和瞿月月，只是两段感情都是悲剧。

“哪个少年不多情，哪个少女不怀春”。

——《少年维特之烦恼》刘俊卿，父亲刘三根，是长沙城里大街上卖臭豆腐的。

父子名字差异之大，表达了穷苦的父亲对儿子成才的期望。

常言道“不患贫患不均”，一切的自卑与虚荣都源于比较。

刘俊卿被分到跟王子鹏同一个寝室，少爷穿着几十块大洋的皮鞋，吃着家里专程送过来的美味，这也还好。

只是当刘俊卿跟赵一贞的恋爱被赵父发现的时候，赵父毫不留情面地直戳刘俊卿的痛处：“没钱别跟我女儿交往。

”儿女情长，英雄“志”却不短。

刘俊卿终于抛开了虚荣，做了湖南将军汤芗铭的走狗，抓捕自己的校长，害死自己的父亲，站在爱国进步学生的对立面......后来，袁世凯倒台，汤芗铭也跟着树倒猢狲散，刘俊卿被抓进了监狱，赵一贞为了救刘俊卿答应嫁给别人。

刘俊卿出狱的那天，赵一贞出嫁。

无力抗拒婚姻的赵一贞自杀于婚轿中，血流了一路。

陶斯咏和向警予曾劝赵一贞远离刘俊卿，赵一贞说她知道刘俊卿干的坏事太多，但她相信刘俊卿对她的爱是真的，爱不会骗人。

通过赵一贞的话或许我可以理解《色·戒》，王佳芝为什么会喜欢上易先生，《色·戒》背后的张爱玲为什么会喜欢胡兰成（汪精卫的追随者，汉奸）。

他人很坏，但他对我很好，感情和是非本来就是两码事。

还有电影《芳华》里的刘峰和林丁丁，刘峰向林丁丁表白被拒绝，林丁丁说谁都可以喜欢她就活雷锋（刘峰的绰号）不行。

为什么呢？

恋爱是不患富患均，刘峰是活雷锋，是中央空调，他对林丁丁的好跟其他人没什么区别，林丁丁感受不到他的爱。

感情必须得是单一的，用情要专一。

这也是毛泽东没跟陶斯咏在一起的原因，他要去救他的中国，不能只想着自己的一亩三分地，我不能只对你好，我还得对大家好。

二.亲情毛泽东的父亲与母亲很好地诠释了“家严”与“家慈”。

毛泽东回家问父亲要钱考北大，毛父不同意毛泽东读书并将他关在家里。

半夜时分毛母将毛泽东放出来，临别之际，毛母对毛泽东说“娘这一世没什么用，只瞒着你爹攒了这点钱，找个便宜点的学堂好好念书吧，趁着你爹还没醒赶紧走吧。

”这个时候毛父出现了，他把一袋子钱扔到毛泽东面前说“听你娘的找个便宜点学堂读，要是不好好念书就给老子滚回来。

”刀子嘴，豆腐心。

毛泽东感动地说“爹娘你们放心，我一定会好好念书。

”在真实的历史中，毛泽东改了一首诗言志：孩儿立志出乡关，学不成名誓不还。

埋骨何须桑梓地，人生无处不青山。

后来毛母操劳过度患上了淋巴腺炎及其它杂病去世。

再说说刘俊卿的父亲刘三根。

刘俊卿的母亲可能很早就去世了，刘三根一个人既当家严又当家慈，我们能看到的是家慈占了主导地位。

刘俊卿读书要钱，刘三根卖臭豆腐卖不了几个钱，只得将女儿卖给王子鹏家，父女俩一起供刘俊卿读书。

一师开学第一天，刘三根挑着行李送刘俊卿入学。

方学监问刘俊卿刘三根是他什么人，刘俊卿说是雇的挑夫，刘三根愣了一下，说：“对，我是挑夫。

”俗话说棍棒底下出孝子，溺爱万万要不得，特别是穷人家的溺爱，单亲溺爱尤甚。

不然，只会索要无度，不知感恩。

刘俊卿看着王子鹏的新皮鞋，也想买一双，就去找刘三根要钱。

刘三根将女儿给他自己治病的钱都给了刘俊卿，自己平常就咽高粱饼度日。

此处让我想起了很多年前的新概念作文大赛，主题是“我眼中的中国农民”。

里面有一篇文章让人印象深刻，大意是主人公的父亲病重，在生死边缘徘徊，医生说能不能撑过去就全看他自己了。

然后母亲就跟父亲讲：“家里的房子又漏水了，地还没耕，二娃的学费还没着落……”家里人很不理解母亲为什么要说这些让父亲担心。

父亲听完，淡淡地说了一句：“扶我起来……” 病，就这么好了。

三.教育杨昌济给学生们上的第一节课是“修身”，俗话说修身养性，儒家说修身齐家治国平天下。

杨昌济问学生们的志向是什么，王子鹏说想当个老师教书育人，杨昌济说这是很崇高的理想。

刘俊卿说想通过自己的努力做一个很有学问的人上人，杨昌济没有说话。

一师校长孔昭绶说办教育是为国为民，校长与师生们不惧汤芗铭的淫威，开会怒骂日本帝国主义狼子野心；学生们印发册子揭露袁世凯复辟真相，办夜校教民工读书识字，组建学生军巡逻维护治安，这两百学生军甚至赤手空拳缴了三千北洋溃兵的械，保长沙古城于危难之间。

这些都符合湖湘文化的特点“经世致用”，像曾国藩组建湘军，谭嗣同百日维新，黄兴领导了黄花岗起义和武昌起义。

那是1913的中国，封建旧制尚未完全被扫除。

105年后的今天，在社会主义的中华人民共和国，很多学校似乎还比不上当年的湖南第一师范。

不是说非得抛开升学率去办素质教育，起码应该两者并重。

一师入学的第一天，孔校长说“什么叫人才，有德才有才，要是有才无德的话，将来一定会成为更大的祸害。

”就怕流氓有文化。

小学不谈，中学读书完全是功利性的，甚至大学也是如此，听室友讲有的实验室为了发文章而发文章，并没有研究出特别有用的东西。

记得《明朝那些事》里讲王阳明格物致知，知行合一，这点我很推崇，包括湖湘文化的“经世致用”以及“读万卷书，行万里路”，纸上得来终觉浅，绝知此事要躬行。

沁园春·长沙独立寒秋，湘江北去，橘子洲头。

看万山红遍，层林尽染；漫江碧透，百舸争流。

鹰击长空，鱼翔浅底，万类霜天竞自由。

怅寥廓，问苍茫大地，谁主沉浮？

携来百侣曾游，忆往昔峥嵘岁月稠。

恰同学少年，风华正茂；书生意气，挥斥方遒。

指点江山，激扬文字，粪土当年万户侯。

曾记否，到中流击水，浪遏飞舟？

三天内看完，不得不承认，《恰同学少年》的确能让人感到耳目一新，这要归功于编剧和导演，他们真的很聪明，很懂得懂得当下的年轻人喜欢看什么。

对于主席这类伟人，以前我们只能从他们光辉的革命事迹中瞻仰他们，效仿他们，缅怀他们。

而他们年轻的时候做过什么，想过什么，只有勤学好问如朱老总吃墨水，或志向远大如总理为中华之崛起而读书之类的只言片语。

而《恰同学少年》的编剧和导演们就很聪明地选取了主席在湖南第一师范的求学经历，完整的展现了他在19岁到24岁的时候都做过什么，想过什么。

其中不少困惑和问题还是当下的青年人一样存在的，这也就难怪《恰同学少年》会受到不少年轻人的追捧。

而电视剧的基本思路也很明显——伟人最初也只是普通的人，是独特的经历，深刻的思考，大胆的实践使得他们逐步铸炼出优秀的品质而成就伟人的。

有了新颖的题材和明确的思路，导演在人物的塑造上也很聪明。

大气阳光的主席，温文尔雅的蔡和森，潇洒帅气的萧子升，大胆泼辣的向警予，美丽好学的陶斯咏，这样一群风华正茂特点明显的青年学子，再加上杨昌济、孔昭绥等一批优秀教师，也就难怪有人将《恰同学少年》成为“中国特色的校园偶像剧”。

不过，虽然有了以上这些，《恰同学少年》还是没有脱离红色影视剧的一贯特点，以塑造伟人形象为首要任务，在个别地方甚至有美化的嫌疑。

有人说，在《恰同学少年》中能看到主席年轻时也有缺点。

的确，但那些缺点是什么呢？

最明显的可能就是激进，冲动。

可这不是年轻人的通病吗？

“我年轻时不敢做一个激进派，因为我怕年老时会变成一个保守派。

”美国诗人罗伯特·弗洛斯特曾如是说。

诗人这么说容易，但满怀一腔热血的青年人中又有几个能做到真的不激进呢？

再说另一缺点——偏科，这个好像本身就不是什么让人厌恶的缺点，后来还成了主席攻击整个教育制度的理由。

我们看到更多的是一个有理想，有胆识，有才学，体育好，思想进步，引得无数女生倾心的旷世奇才，估计看到主席这样的青年形象，我们只有叹为观止和自愧不如的份儿了。

而在面对优秀女生的爱慕之情时，主席也摆出了一套以理想责任为重，不在乎儿女私情的态度，即使是要建立感情，也要寻求理想相同的革命同志。

不知道这确实是主席年轻时的想法，还是编剧故意为之，反正总觉得这个理由看上去成立，但似乎没有办法解释主席的后两段婚姻吧。

另外，还想到本剧的一个漏洞——像主席偏科这样的问题都可以引起第一师范全体校领导的讨论，老师不断与其谈心，使其适当改正。

而剧中反面学生角色刘俊卿在一步步堕落的时候只能得到校长和老师的冷漠与无视，甚至连一次像样的谈心也没有。

这样的问题不知是编剧的百密一疏还是红色影视剧塑造反面典型需要呢？